Δευτέρα 4 Ιουνίου 2012

EURO χωρίς... euro! (part 1/2)

Ποδοσφαιρόφιλοι και μη, αντρες και γυναίκες, παιδιά και μεσήλικες, εργαζόμενοι και άνεργοι, ΝΔ-ιώτες και Συριζιώτες, Χρυσαυγίτες και Κνίτες, ήρθε το τέλος της αθλητικής περιόδου 2011-12 για την Ελλάδα... Μην απογοητέυεστε ωστόσο, το Euro 2012 είναι εδώ και σε λίγες μέρες οι οθόνες σας και πάλι θα παίζουν μπάλα, οι γυναίκες σας θα διαμαρτύρονται και οι πίτσες με τις μπύρες θα σας κάνουν χοντρούς. Αλλά τουλάχιστον , θα έχουμε θέαμα (ευελπιστώ τελοσπάντων) και θα εκπροσωπούμαστε όλοι εμείς που παίξαμε μπάλα και δεν ακουμπήσαμε (ή εμείς που παίξαμε pro και καθόμασταν στον καναπέ μας) από μία μεγάλη Εθνική ομάδα, κάτοχο του τροπαίου από το 2004 εώς το 2008! Εθνική Ελλάδος γεια σου μεν, έχεις δύσκολο δρόμο να διαβείς δε... Έτοιμοι για την υπέρτατη ανάλυση των ομίλων του euro2012 που θα γίνει στα γήπεδα Πολωνίας-Ουκρανίας; Πανέτοιμοι!  


ΟΜΙΛΟΣ Α'(Ελλάδα-Πολωνία-Τσεχία-Ρωσία) 

Πάλι πρώτοι όπως τότε..Πάλι εναντίον διοργανωτών , η Εθνική μας ταξιδεύει με όνειρα και βλέψεις για ένα repeat της φάσης στην Πορτογαλία... Κρατώντας ακέραιο τον αμυντικό χαρακτήρα, ο Φερνάντο Σάντος λέει "ναι" στην είσοδο νεαρών ποδοσφαιριστών, δεν λέει "όχι" ωστόσο στην πείρα και την χρόνια ενασχόληση με το τόπι (βλ. Κατσουρ-Καρα). Ο λόγος για μια Εθνική που πέρασε σχετικά εύκολα από τους προκριματικούς και καλείται σε έναν φαινομενικά μέτριο όμιλο να δείξει ότι δεν ήρθε ως εδώ τυχαία. Το κύριο πρόβλημά μας; Η επίθεση! Ή, για να το περιγράψω αναλυτικότερα, η περίφημη "σύνδεση της άμυνας με την επίθεση"...Πιο απλά; Να σταματήσουν οι "γιώμες" και να παίζουμε με κάτω την μπάλα στο χώρο του κέντρου.Όλοι ελπίζουμε σε κάτι καλό, προσωπικά το να περάσουμε στην φάση των "8" θα είναι επιτυχία.Δεν υποτιμώ το ελληνικό σύνολο, απλά θεωρώ ότι έχουμε ξεπεράσει το "τσουκου-τσούκου ball" και σε μία τέτοια διοργάνωση είναι αδύνατο.Εγινε πριν 8 χρόνια και το αποκάλεσαν θαύμα, μακάρι να ξαναγίνει, αλλά θα είναι και πάλι θαύμα.

Πέρα από την Εθνική μας, ο όμιλος αυτός έχει ομάδες που χαρακτηρίζονται μεν δύσκολες, αλλά σε καμία περίπτωση όχι μεγαθήρια. Η διοργανώτρια Πολωνία,οκ καλό σύνολο , παρόμοιο στυλ παιχνιδιού με την Εθνική μας, και φυσικά με έναν Λεβαντόφσκι μπροστά, ιδιαίτερα επικίνδυνο. Είναι ομάδα που η Ελλάδα μπορεί να κοντράρει, παίρνοντας ένα θετικό αποτέλεσμα στην πρεμιέρα του euro...

Στην συνέχεια, η Ρωσία... Κακά τα ψέματα, αν πάρουμε μία ισοπαλία εδώ θα είμαστε ικανοποιημένοι και με το παραπάνω. Οι Ρώσοι έρχονται με καλή φόρμα από τα φιλικά προετοιμασίας και χαρακτήριζονται αππό πολλούς φαβορί για τον όμιλό μας και ίσως ένα κρυφό φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου.Με τον Ολλανδό Άντβοτακ στο τιμόνι της και με παίχτες όπως Αντρέι Αρσάβιν, Αλεξάντρ Κερζακόφ, Ρόμαν Παβλιουτσένκο, η Ρωσία έχει όλα τα φόντα να κάνει κάτι καλό... Θα τους συναντήσουμε στην τρίτη και τελευταία αγωνιστική , όπου μάλλον θα παίζεται η πρόκριση. 

Πριν από αυτό το παιχνίδι , θα παίξουμε με ένα από τα μεγαλύτερα ερωτηματικά του τουρνουά. Οι Τσέχοι σε όλες τις διοργανώσεις εμπνέουν μία ανασφάλεια, καθώς είναι ικανοί για το καλύτερο και για το χειρότερο. Δεν είμαι υπέρ της ανισορροπίας αλλά εδώ οφείλω να παραδεχτώ ότι μπορεί να λειτουργήσει υπέρ των Τσέχων.Στο ρόστερ βρίσκουμε καλούς παίχτες με πείρα από μεγάλες διοργανώσεις , ένας από αυτούς ο Μίλαν Μπάρος, πρώτος σκόρερ στο euro2004, όπου οι δύσμοιροι Τσέχοι είχαν αποκλειστεί στον ημιτελικό από εμάς, με το γκολ του Δέλλα στο 105και φευγα. 

Γενικότερα για τον Α' όμιλο, που ασχολούμαι και λίγο παραπάνω εφόσον μας αφορά... Αν η Εθνική μας κατορθώσει να έχει και την άμυνά της στα γνωστά στάνταρ, και να βρει ευκαιρίες και φυσικά γκολ και από τους μεσαίους, μπορεί να περάσει στην επόμενη φάση. Οι αντίπαλοι μας είναι ασφαλώς στα μέτρα μας, όπως και εμείς στα δικά τους, οπότε οποιοδήποτε λάθος μπορεί να οδηγήσει στην καταστροφή. 

Β' Όμιλος (Ολλανδία-Δανία-Γερμανία-Πορτογαλία)

Βλέποντας τις ομάδες, με το δίκιο του ο καθένας λέει το εξής: Α ρε Δανία! Και είναι πέρα για πέρα αληθινό, η Δανία θα γίνει λογικά ο σάκος του μποξ ανάμεσα σε 3 εθνικές , που θέλουν όχι μόνο την πρόκριση αλλά και την κατάκτηση του τροπαίου για αρκετούς λόγους η καθεμία... Ξεκινάμε από το outsider , λοιπόν.Mε έναν σταθερό προπονητή (Μόρτεν Όλσεν από το 2000!) , οι Δανοί έρχονται στο φετινό euro, θέλοντας να ακολουθήσουν τακτική Ελλάδας του 2004... Δηλαδή; Άμυνα και τσαμπουκάς και ό,τι βγει! Με ένα μέτριο ποδοσφαιρικό σύνολο, παίχτες οι οποίοι δεν είχαν και τις καλύτερες χρονιές φέτος , στηρίζουν πολλά στην μεσαία γραμμή και στο ενδεχόμενο πάθος που μπορούν να βγάλουν επιθετικοί όχι τόσο μεγάλης κλάσης (Νίκλας Μπέντνερ).

Μετά από τους Δανούς, το χάος. Οι Ολλανδοί έρχονται με επιθετικές ορέξεις και ίσως αυτή να είναι η διοργάνωσή τους. Συντονισμένοι όσο ποτέ, με coach τον Μπερτ Φαν Μάρβαϊκ, έχουν ως στόχο αυτό που δεν κατάφεραν το 2010 στο Παγκόσμιο. Τότε φτάσανε στην πηγή και ήπιαν ένα γκολ του Ινιέστα στην παράταση. Τώρα αλλάξανε, ωριμάσανε και ο Φαν Πέρσι με τον Χούντελααρ έρχονται μετά από καταπληκτική όσον αφορά την επαφή με τα δίχτυα σεζόν. Στη μεσαία γραμμή , κυριαρχεί η λογική και η ποδοσφαιρικη ικανότητα των Σνάιντερ και Ρόμπεν , ενώ μπορεί να βρεθεί ένα κενό στην άμυνα. (Αξιοπρόσεχτο: Οι στοιχηματικές εταιρείες μπορεί να δίνουν φαβορί την Ισπανία για την κατάκτηση του φετινού euro, αλλά οι Ολλανδοί έχουν καλυτερες αποδόσεις να βρεθούν στον τελικό, just saying!) Με υπομονή και δύναμη θα περάσουν στον δύσκολο όμιλό τους και στη συνέχεια θα χρειαστεί το ψυχολογικό αβαντάζ της εκδίκησης. 

Και πάμε στην National-mannschaft... Ναι , οι Γερμανοί είναι μεγάλη ομάδα, ναι έχουν πολύ καλούς παίχτες (Λαμ , Κροος, Γκόμεζ,Σβαινστάιγκερ, Οζίλ κτλ), έχουν όμως ομαδικό πνεύμα; Κατά καιρούς , οι Γερμανοί ήταν απίστευτο σύνολο, θύμιζε κάτι από Μπαρτσελόνα πιο πολύ κυρίως για τον τρόπο ανάπτυξης. Φέτος, σοβάρεψαν και αυτοί, με αρκετούς απογοητευμένους από τον τελικό του C.L. Το ζητούμενο για τους Γερμανούς είναι αν έχουν υπομονή να ξαναβρεθούν στην κορυφή...Πρώτα πρέπει να ανταπεξέλθουν απέναντι στους Πορτογάλους και τους Ολλανδούς...Αν τα καταφέρουν, έχουν κάνει ένα σημαντικό βήμα. Η εθνική των Πάντσερ φέτος μου φαίνεται κάπως υπερεκτιμημένη ωστόσο, για να κερδίσουν την εμπιστοσύνη μου και των Γερμανών φυσικά, πρέπει να τα δώσουν όλα στο γήπεδο.

Τέλος, ο Κριστιάνο...Όχι, συγνώμη, η εθνική Πορτογαλίας, αλλά πάνω κάτω για έναν παίχτη μιλάμε..Χωρίς υπερβολές από τότε που πετάχτηκε το αστέρι του CR-7 , οι πορείες της Πορτογαλίας είναι άμεσα συνδεδεμένες με τον άσσο της Ρεάλ. Στραπάτσο το 2004 μέσα στην έδρα τους από τους Έλληνες, αποκλεισμός από τους Γερμανούς το 2008. Φέτος , στο σύνολο των Πορτογάλων έχει προστεθεί η εμπειρία και το πάθημα που γίνεται μάθημα...Μέχρι φυσικά απόδειξη για το αντίθετο.. Η Πορτογαλία έχει δύσκολο ρόλο, πρέπει να μπει ανάμεσα σε 2 θηρία...

Κυριακή 20 Μαΐου 2012

Το θαύμα έχει μπλε χρώμα!

Κι όμως, ζω και βασιλεύω και πιθανώς όλοι οι πιστοί φαν μου τώρα να πανηγυρίζετε (μάλλον κανείς δεν πανηγυρίζει λοιπόν) και με αφορμή -τι άλλο! - την ολοκλήρωση μιας ποδοσφαρικής έκπληξης στο φετινό C.L. αποφάσισα να εκφέρω την άποψή μου για τη διοργάνωση μέσω του περίφημου και αξέχαστου(;) blog μου...

Και για να μην κάνω μεγάλους προλόγους , καθώς δεν είμαι και ο Σωτηρακόπουλος (είμαι πολύ καλύτερος) , θα μπω κατευθείαν στο ψητό... Ready, go!

19 Μαίου λοιπόν, και ο τελικός του C.L. ήταν στο επίκεντρο όλων των ποδοσφαιρόφιλων, με τους οπαδούς της Μπάγερν και της Τσέλσι να τρελαίνονται από την αγωνία τους και τους πιο ουδέτερους να τρελαίνονται που οι πίτσες, τα σουβλάκια θα αργούσαν με αποτέλεσμα να ζεσταθούν οι μπύρες. Οι δύο αυτές ομάδες είχαν ένα κοινό στοιχείο και πολλά διαφορετικά μέσα στη σεζόν. Θα αναφερθώ πρώτα στο κοινό τους, είχαν και οι 2 αποκλείσει τα μεγαθήρια του παγκοσμιου ποδοσφαίρου , Ρεάλ και Μπαρτσελόνα και καλούνταν να αποδείξουν ότι δεν βρίσκονται στον τελικό ως τα τυχερά outsider αλλά ως άξιες ομάδες που θα έκαναν τα πάντα για να κλείσουν μία δύσκολη εκατέρωθεν χρονιά με τον καλύτερο τρόπο.

 Από τη μία, οι ψυχροί Βαυαροί προέρχονταν από μία αποτυχημένη σεζόν στη Γερμανία, καθώς είχαν γίνει πελάτες της Ντόρτμουντ, χάνοντας και τους 2 τίτλους από την αντιπαθητική για πολλούς Έλληνες BVB. Το καλό, επιθετικά τουλάχιστον, σύνολό της μπορούσε να κερδίσει οποιονδήποτε αντίπαλο, ωστόσο η αμυντική δυσλειτουργία σε πολλές περιπτώσεις στοίχισε αρκετούς κρίσιμους πόντους στο πρωτάθλημα και είχε ως φυσικό επόμενο την 5άρα στον τελικό του γερμανικού κυπέλλου. Ο κατά τα άλλα συμπαθητικός Χάινκες όσο και να προσπαθούσε δεν κατάφερε ποτέ να κρατήσει ένα θετικό κλίμα στα αποδυτηρία. Οι Ρόμπεν και Ριμπερί όποτε βρίσκονταν σε απόσταση βολής άρχιζαν τον πόλεμο και γενικότερα το κλίμα βελτιωνόταν μόνο όταν υπήρχε ανάγκη για συνολικό καλό (όπως και χτες στον τελικό). Ο αρχηγός Λαμ μαζί με όλα τα μεγάλα αστέρια ήταν πανέτοιμοι, παρά την αποτυχημένη σεζόν στα εγχώρια, να κατακτήσουν μέσα στο σπίτι τους την ευρωπαική κορυφή μετά από 11 χρόνια. Υπολόγισαν σωστά μέχρι ενός σημείου , οπού για να το προσπεράσει χρειαζόταν ομαδικότητα, καρδιά και υπομονή.

Από την άλλη, η Τσέλσι. Η ομάδα που δεν ενέπνεε καμία εμπιστοσύνη από την αρχή μέχρι και το τέλος, ένα σύνολο που είχε υποστεί τις χειρότερες εναλλαγές στη ψυχολογία και στα συναισθήματα, κι όμως αυτοί που τελικά κάνουν το double, κλείνοντας την πιο παράξενη και δύσκολη σεζόν επί Αμπράμοβιτς με το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Στην αγγλική premier league, τα πράγματα είχαν ξεφύγει , η δεύτερη-τρίτη θέση που είχαν σταθερά τα τελευταία 2-3 χρόνια, έγινε 5η, και το αφεντικό στο Λονδίνο είχε αλλάξει πλέον. Παρόλο που το σύνολο των μπλε δεν ήταν καθόλου μικρής ποδοσφαρικής αξίας, δεν είχε "δέσει" και φυσικά αυτό είχε φοβερές συνέπειες εις βάρος της Τσέλσι , με την αυτοπεποίθηση να έχει πιάσει πάτο. Ο πολλά υποσχόμενος κόουτς Βίλας-Μπόας έφυγε κυνηγημένος και αυτό ήταν η αρχή της αλλαγής. Την ώρα που όλοι θεωρούσαν ότι η Τσέλσι θα πάει από το κακό στο χειρότερο (είχε προηγηθεί και η ήττα στους 16 του C.L. από τη Νάπολι) , οι παίχτες των μπλε αντέδρασαν με τον καλύτερο τρόπο υπό τις οδηγίες του Ντι Ματέο. Πέρασαν στην παράταση τη Νάπολι, πιο εύκολα τους 8 την Μπενφίκα και έδιναν το ραντεβού με την ιστορία τους κόντρα στην Μπαρτσελόνα. Η διαιτητική σφαγή του 2009 και το πείσμα για εκδίκηση νίκησε το σχεδόν ανίκητο σύνολο του Γκουαρντιόλα και το ένα βήμα παραπάνω έγινε. Μετά από αυτόν τον άθλο, οι μπλε πήραν και το FA Cup κόντρα στην Λίβερπουλ, αλλά όλα αυτά πάνω κάτω είχαν ξαναγίνει. Η Τσέλσι έιχε ξαναπάει τελικό C.L. και φυσικά είχε κατακτήσει τρόπαια στην Αγγλία.. Το θαύμα είχε ένα τελευταίο δύσκολο στάδιο.

Ακόμα και στον χτεσινό τελικό ωστόσο , η Τσέλσι ξεκίνησε όπως είχε παίξει την Μπατσελόνα... 10 παίχτες άμυνα και ο Ντρογκμπά λίγο πιο μπροστά μόνο και μόνο να δίνει καμιά ανάσα στους αμυντικούς. Η Μπάγερν με συντριπτική κατοχή και πιο πολλές ευκαιρίες έδινε την εντύπωση ότι θα έβαζε το νικητήριο τέρμα...Και το έκανε όντως. Στο τέλος ωστόσο μιλάει η ψυχή και το πείσμα κάποιου που δεν έχει κάτι να χάσει αλλά έχει να κερδίσει τα πάντα. Στο πρώτο κόρνερ της Τσέλσι (17 είχε η Μπάγερν!!!) , ο Ντρογκμπά έκανε αυτό που δεν έιχε κάνει ο Τέρι κόντρα στην United το 2008. Άρχισε να γράφει την ιστορία. Η παράταση με το χαμένο πέναλντυ του Ρομπέν έδειξε την καρδιά του Τσεχ, ίσως του πιο αδικημένου σε τίτλους τερματοφύλακα μέχρι χτες. Και μόλις ξεκίνησε η διαδικασία των πέναλντυ, η Τσέλσι έμπαινε και τότε ως outsider. Όπως σε όλη τη χρονιά. Άρχισε και με άστοχο πέναλντυ από τον Μάτα. Τσεχ και Ντρογκμπά μίλησαν , κάτι που δεν μπόρεσε να κάνει ο Σβαινστάιγκερ και ο Ρόμπεν (ο οποίος φοβήθηκε και δεν εκτέλεσε πέναλντυ μετά το χαμένο της παράτασης). Τα σημάδια έδειχναν Τσέλσι, αλλά κανείς δεν τα είδε. Μέχρι και το τελευταίο χτύπημα.
Η κορυφή της ποδοσφαρικής Ευρωπης βάφτηκε μπλε με ένα θάυμα που χρειάστηκε μόλις έναν χρόνο να γίνει... Σας φαίνεται επαναλαμβανόμενη ιστορία; Κι όμως, θυμηθείτε τον φετινό μπασκετικό Ολυμπιακό. Βίοι παράλληλοι με την Τσέλσι; Κάπως έτσι...



Υποσημείωση : Καλή η έμπνευση από το  C.L. αλλά δεν γίνονται πολλά που να με κάνουν  να γράψω κάτι... Δώστε καμιά ιδέα !

Υποσημείωση Β: Α ρε Μέρκελ! (Μετά το τελευταίο πέναλντυ του Ντρογκμπά)