Κι όμως, ζω και βασιλεύω και πιθανώς όλοι οι πιστοί φαν μου τώρα να πανηγυρίζετε (μάλλον κανείς δεν πανηγυρίζει λοιπόν) και με αφορμή -τι άλλο! - την ολοκλήρωση μιας ποδοσφαρικής έκπληξης στο φετινό C.L. αποφάσισα να εκφέρω την άποψή μου για τη διοργάνωση μέσω του περίφημου και αξέχαστου(;) blog μου...
Και για να μην κάνω μεγάλους προλόγους , καθώς δεν είμαι και ο Σωτηρακόπουλος (είμαι πολύ καλύτερος) , θα μπω κατευθείαν στο ψητό... Ready, go!
19 Μαίου λοιπόν, και ο τελικός του C.L. ήταν στο επίκεντρο όλων των ποδοσφαιρόφιλων, με τους οπαδούς της Μπάγερν και της Τσέλσι να τρελαίνονται από την αγωνία τους και τους πιο ουδέτερους να τρελαίνονται που οι πίτσες, τα σουβλάκια θα αργούσαν με αποτέλεσμα να ζεσταθούν οι μπύρες. Οι δύο αυτές ομάδες είχαν ένα κοινό στοιχείο και πολλά διαφορετικά μέσα στη σεζόν. Θα αναφερθώ πρώτα στο κοινό τους, είχαν και οι 2 αποκλείσει τα μεγαθήρια του παγκοσμιου ποδοσφαίρου , Ρεάλ και Μπαρτσελόνα και καλούνταν να αποδείξουν ότι δεν βρίσκονται στον τελικό ως τα τυχερά outsider αλλά ως άξιες ομάδες που θα έκαναν τα πάντα για να κλείσουν μία δύσκολη εκατέρωθεν χρονιά με τον καλύτερο τρόπο.
Από τη μία, οι ψυχροί Βαυαροί προέρχονταν από μία αποτυχημένη σεζόν στη Γερμανία, καθώς είχαν γίνει πελάτες της Ντόρτμουντ, χάνοντας και τους 2 τίτλους από την αντιπαθητική για πολλούς Έλληνες BVB. Το καλό, επιθετικά τουλάχιστον, σύνολό της μπορούσε να κερδίσει οποιονδήποτε αντίπαλο, ωστόσο η αμυντική δυσλειτουργία σε πολλές περιπτώσεις στοίχισε αρκετούς κρίσιμους πόντους στο πρωτάθλημα και είχε ως φυσικό επόμενο την 5άρα στον τελικό του γερμανικού κυπέλλου. Ο κατά τα άλλα συμπαθητικός Χάινκες όσο και να προσπαθούσε δεν κατάφερε ποτέ να κρατήσει ένα θετικό κλίμα στα αποδυτηρία. Οι Ρόμπεν και Ριμπερί όποτε βρίσκονταν σε απόσταση βολής άρχιζαν τον πόλεμο και γενικότερα το κλίμα βελτιωνόταν μόνο όταν υπήρχε ανάγκη για συνολικό καλό (όπως και χτες στον τελικό). Ο αρχηγός Λαμ μαζί με όλα τα μεγάλα αστέρια ήταν πανέτοιμοι, παρά την αποτυχημένη σεζόν στα εγχώρια, να κατακτήσουν μέσα στο σπίτι τους την ευρωπαική κορυφή μετά από 11 χρόνια. Υπολόγισαν σωστά μέχρι ενός σημείου , οπού για να το προσπεράσει χρειαζόταν ομαδικότητα, καρδιά και υπομονή.
Από την άλλη, η Τσέλσι. Η ομάδα που δεν ενέπνεε καμία εμπιστοσύνη από την αρχή μέχρι και το τέλος, ένα σύνολο που είχε υποστεί τις χειρότερες εναλλαγές στη ψυχολογία και στα συναισθήματα, κι όμως αυτοί που τελικά κάνουν το double, κλείνοντας την πιο παράξενη και δύσκολη σεζόν επί Αμπράμοβιτς με το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Στην αγγλική premier league, τα πράγματα είχαν ξεφύγει , η δεύτερη-τρίτη θέση που είχαν σταθερά τα τελευταία 2-3 χρόνια, έγινε 5η, και το αφεντικό στο Λονδίνο είχε αλλάξει πλέον. Παρόλο που το σύνολο των μπλε δεν ήταν καθόλου μικρής ποδοσφαρικής αξίας, δεν είχε "δέσει" και φυσικά αυτό είχε φοβερές συνέπειες εις βάρος της Τσέλσι , με την αυτοπεποίθηση να έχει πιάσει πάτο. Ο πολλά υποσχόμενος κόουτς Βίλας-Μπόας έφυγε κυνηγημένος και αυτό ήταν η αρχή της αλλαγής. Την ώρα που όλοι θεωρούσαν ότι η Τσέλσι θα πάει από το κακό στο χειρότερο (είχε προηγηθεί και η ήττα στους 16 του C.L. από τη Νάπολι) , οι παίχτες των μπλε αντέδρασαν με τον καλύτερο τρόπο υπό τις οδηγίες του Ντι Ματέο. Πέρασαν στην παράταση τη Νάπολι, πιο εύκολα τους 8 την Μπενφίκα και έδιναν το ραντεβού με την ιστορία τους κόντρα στην Μπαρτσελόνα. Η διαιτητική σφαγή του 2009 και το πείσμα για εκδίκηση νίκησε το σχεδόν ανίκητο σύνολο του Γκουαρντιόλα και το ένα βήμα παραπάνω έγινε. Μετά από αυτόν τον άθλο, οι μπλε πήραν και το FA Cup κόντρα στην Λίβερπουλ, αλλά όλα αυτά πάνω κάτω είχαν ξαναγίνει. Η Τσέλσι έιχε ξαναπάει τελικό C.L. και φυσικά είχε κατακτήσει τρόπαια στην Αγγλία.. Το θαύμα είχε ένα τελευταίο δύσκολο στάδιο.
Ακόμα και στον χτεσινό τελικό ωστόσο , η Τσέλσι ξεκίνησε όπως είχε παίξει την Μπατσελόνα... 10 παίχτες άμυνα και ο Ντρογκμπά λίγο πιο μπροστά μόνο και μόνο να δίνει καμιά ανάσα στους αμυντικούς. Η Μπάγερν με συντριπτική κατοχή και πιο πολλές ευκαιρίες έδινε την εντύπωση ότι θα έβαζε το νικητήριο τέρμα...Και το έκανε όντως. Στο τέλος ωστόσο μιλάει η ψυχή και το πείσμα κάποιου που δεν έχει κάτι να χάσει αλλά έχει να κερδίσει τα πάντα. Στο πρώτο κόρνερ της Τσέλσι (17 είχε η Μπάγερν!!!) , ο Ντρογκμπά έκανε αυτό που δεν έιχε κάνει ο Τέρι κόντρα στην United το 2008. Άρχισε να γράφει την ιστορία. Η παράταση με το χαμένο πέναλντυ του Ρομπέν έδειξε την καρδιά του Τσεχ, ίσως του πιο αδικημένου σε τίτλους τερματοφύλακα μέχρι χτες. Και μόλις ξεκίνησε η διαδικασία των πέναλντυ, η Τσέλσι έμπαινε και τότε ως outsider. Όπως σε όλη τη χρονιά. Άρχισε και με άστοχο πέναλντυ από τον Μάτα. Τσεχ και Ντρογκμπά μίλησαν , κάτι που δεν μπόρεσε να κάνει ο Σβαινστάιγκερ και ο Ρόμπεν (ο οποίος φοβήθηκε και δεν εκτέλεσε πέναλντυ μετά το χαμένο της παράτασης). Τα σημάδια έδειχναν Τσέλσι, αλλά κανείς δεν τα είδε. Μέχρι και το τελευταίο χτύπημα.
Η κορυφή της ποδοσφαρικής Ευρωπης βάφτηκε μπλε με ένα θάυμα που χρειάστηκε μόλις έναν χρόνο να γίνει... Σας φαίνεται επαναλαμβανόμενη ιστορία; Κι όμως, θυμηθείτε τον φετινό μπασκετικό Ολυμπιακό. Βίοι παράλληλοι με την Τσέλσι; Κάπως έτσι...
Υποσημείωση : Καλή η έμπνευση από το C.L. αλλά δεν γίνονται πολλά που να με κάνουν να γράψω κάτι... Δώστε καμιά ιδέα !
Υποσημείωση Β: Α ρε Μέρκελ! (Μετά το τελευταίο πέναλντυ του Ντρογκμπά)